Pesimist ruhlu kimselerin uzak durması gereken bir kitap. Spoiler vermek istemiyorum ama okur şayet hayata zar zor uyum sağlamışsa onda yeniden aynı fikirlerin uyanması ihtimali vardır. Peki bu ihtimal yenilir yutulur cinsten midir? Hic sanmıyorum. Ancak o okur hayatın manasını şöyle böyle kavramış neden bu hayatta olduğunu öğrenmiş ise şunu fark ediyor; İki kahraman. Biri kalbinde var olan o koca boşluğu maddenin ruhunda aradı ve yokluğu ile kıvranıp durdu. Bu esnada takvim bir daha koparilmamak üzere amansız bir yokluk hastalığına tutuldu. Diğeri ise hayatını bu benzer arayışın aynı benzer girdabı içinde kaybetti. Tıpkı böyle kaybolan nice hayatlar gibi...
Boşuna Allahu teala kalpler ancak Allah'i anmakla huzur bulur buyurmuyor. Olmuyor. O'nu koymayınca hayatın başına O 1 olmayınca diğer tüm sıfırlar sırta kambur olmaktan ve "bunlar neden var?" Diye sormaktan alıkoymuyor. O'nu bulamayan her nefis acılar içinde kıvranarak tek bir defa yaşadığı ömrüyle yitiip gidiyor...
