Okur Takip Önerileri
Herkes kendi kuyusunu kalbinde taşır, biliyordun.
Sayfa 41
Ne tuhaf, insan birini sevmeye basladiginda, dünya yaratildigi günden beri hayatindaymis gibi geliyor. Onun için de aynısını hissediyorsun. O yokken, yere düştüğünde kim kaldırıyordu seni, kaybolduğunda kim buluyordu, kime sığınıyordun, kim arindiriyordu kirlerinden, hatırlayamıyorsun. Hatırladığın tek bir şey var: Bir ağaca yaklaştın ve meyvesinden yedin, ilk ısırığın ardından çırılçıplak bir halde dünyaya sürgün edildin. Yanına baktığında yalnızca o vardı. Hayatta kalabilmek için sahip olabildiginiz ne varsa birbirinizle paylastiniz. Cirilciplaktiniz ve göğsünüzden kalbinizi çıkarıp birbirinize uzattiniz.
Sayfa 24