“... âşıkların sararmış yüzleri...” kaydını okumuşken gönlümüze Nesîmî düştü... Muhabbete vesile olsun:
Aşk Şehidi; Nesîmî...
Rivayetlerde Şeyh Şüca'nın talebeleri gibi gösterilen onun gıyabında kuzusunu kesip yedikleri için şeyhin bunları sorguya çekip "Kim kesti?" sorusuna Kemal Ümmî'nin; "Kim yüzdü?" sorusuna da Nesîmî'nin "Ben" demeleriyle onlara "İnşaallah siz de öylece öldürülürsünüz." intizarında bulunduğu ve bilahere bu duanın tahakkuk ettiği anlatılır...
Bu işin sebeb boyutu... Bizim niyyetimiz tahakkuk eden hadisenin duyurulması... Şöyle ki; bir mânâda Hallac'ın kaderdaşı olan Nesîmî, yazdığı şiirler ve söylediği sözler sebebi ile Halep şehrinin din âlimlerinden oluşan bir heyet tarafından sorguya çekilir. Ve zamanın kadısı tarafından derisi yüzülerek katline hükmedilir.
Rivayet ederler ki (Nesîmî'nin) derisi yüzülürken çok kan akmış ve rengi sapsarı olmuştu. Sordular:
-Niçin yüzün sarardı? Nesîmî cevap verdi:
-Ben aşk fecrinde doğan âşıklık güneşiyim; elbette güneş batarken sararır.
Onun idamına fetva veren müftü, derisi yüzülürken, sağ elinin baş parmağını sallayarak hışımla:
-Bunun, diyormuş, kanı da pistir. Değdiği uzvun kesilmesi gerekir.
Tam o sırada Nesîmî'nin bir damla kanı müftünün sallanan parmağına sıçramış. Tabiî müftü kendi fetvası hilafına yalnızca yıkamakla yetinmiş. O sırada kanlar içinde olan Nesîmî şu beyitle başlayan gazelini söylemiş:
Zahidin gör parmağın kessen dönüp Hak'dan kaçar
Gör bu miskin âşıkı ser-pâ soyarlar ağlamaz
Ve yine derler ki Nesîmî, derisini sırtına vurarak yürüyüp gitmiş. Kimsecikler peşine düşmeye cesaret edememişler. Ancak akşam olduğunda Halep şehrinin surlarında mevcut 12 ayrı kapıda bekçilik yapan 12 ayrı muhafız, onun kendi kapısından şehri terk ettiğini iddia ederek diğerlerini yalancı saymışlardır.
Harakâni Hazretleri buyurdu:
“Aşk, belâdan; belâ, hüzünden; hüzün de belâdan ayrılmaz...”
Mevlâ hüznümüzü aşka tebdil eylesin...
Yorum yapabilmek için giriş yapmanız gerekmektedir.