Hiçbir ayrılık gitmekle özdeş değildir. Gerçek ayrılık tam anlamıyla bir unutuluşla başlar. Yalnız bizim değil, bizi bilenlerin de unutuşuyla.
Okur Takip Önerileri
Dağıstan'da Avarlar, hayatını istediği gibi yaşayamamış insanların mezar taşlarına 'yüz yaşına kadar yaşadı ama dünyaya gelmedi" diye yazarlarmış.
"İnsan yaşarken götür güzelliği
Acı bile bir dünya nimetidir sonunda
Ancak yaşayanların anısı olur."
İnsanın bir ömrü, gökkuşağının yedi rengi vardı ve dünyadan başka dünya yoktu.
Herkesi babama benzetirdim. Ya da hiç kimse babama benzemezdi. Evimizde yapraklanan bir çınar ağacıydı. Gölgesi yazın serinlik, kışın sıcaklık verirdi. Yanımda olduğu zamanlar iki kat yaşardım.
Sayfa 37
Şaşırma yetisini yitirenin yaşama sevinci olur mu?
Kalabalık öyle bir korunak ki gizlenmek için duvarlar gerekmiyor. Yalnız değilsiniz. Ya da yalnızlardan oluşan kocaman bir örgütün bir üyesi de sizsiniz.
Herkes birbirine bakarak anlıyordu yaşadığını.
Gitmek bir iç çekişe döndükçe, yaşadığımız her şey değersizleşiyordu.
Şiddetin coğrafyasında elbette gökyüzü bir lükstü ve ancak yağmur yağınca anımsanıyordu.
Alışkanlıklara yenilmedim ben, seni bir alışkanlığa dönüştürmek istemedim yalnızca.