Bazen gerçekten birine çok ihtiyaç duyuyorum. Sakın "Aman daha yaşın için biraz erken. Daha önünde çok zamanın var" diye düşünme. Çünkü yaş diye bir şey olamaz. Ben ne zaman bir insana(yani ona) ihtiyaç duyuyorsam, kendimi biriyle bütün olarak düşünebiliyorsam işte o zaman zamanında gelmiş demektir.
Hayatım boyunca yaptığım, ayakta kalmak, mutlu olmak, başarabildigim tek şey daha güzel, daha mutlu günleri beklemek oldu. Her zaman bir şeyleri bekleyerek yaşıyorum. Çoğunlukla da geleceğimi.
Yakınlarımızın hiç üzülmemesi için her şeyden özveride bulunmamız gerekiyor gibi geliyor bana. Ama bu kez üzülen siz oluyorsunuz. Yaptığınız her fedakarlık sizi boğuyor. Üstelik bu kararı verdiniz diyelim, sınırsız özveri de karşınızdakini sıkmaz mı? Sürekli fedakarlık yapan bir insana gerçekten saygı duyulabilir mi? Eşinin özverisinden de hoşnut olan bir insan da duygusuz, ruhsuz demektir.
İsterdim ki insanlarin sadece kendilerini ilgilendirecek olan yaşam tarzına bakmadan, onları beyin, kültür, üretim, topluma yararı ve insanligiyla degerlendirebilecek kişilerle dolu bir ülkede yaşayabileyim.