nefesiz yasmak seni özlemek gibidir
kalbimin aydınlığı gece nazlısına..-
(“Eğer söz aciz kalıyorsa yağmurları anlatmaya,ateşe güç yetiremiyorsa ses,bir soru işareti,ve üç nokta bırakmak bize düşer ? ... “)
Ağlatma beni,
Acılarımdan sızan yalnızlıkla
vardım kapına..
yağmur yağacak gözlerinden biliyorum,
vurgun yiyeceğim,
bir tutam eylülle geldim kapına,
hüzünler içeceğim
Sayfa 567 - tek yaşma
Evet, Şeyma kırmıştı gönlünün zincirlerini. Hem de yüzlerce insanın gözleri önünde, kimseye fark ettirmeden kırmıştı zincirleri. Çözmüştü dilinin kemendini ve tercüman olmuştu Yasin’in bir türlü kendisine açmaya cesaret edemediği duygularına. Şeyma, kendi kendine ilanı aşk ediyordu sahnede, Yasin susuyordu. Gözlerinde, dile gelmemiş bir duanın kıvılcımlarını sunuyordu Şeyma’ya. Şeyma ise, “âmin” tadında tebessümler yolluyordu Yasin’e ve kırıyordu zincirlerini zikrolunmaya yasaklı cümlelerin. Kimseye fark ettirmeden özgür bırakıyordu, öksüz bir yüreğin hacetlerini gizlice.
Gel Ey, Güllerin Efendisi!..
Gel benim Efendim, bir kez olsun dokun yüreğime,yüreğime dokun bir kez olsun...
Yüreğim kanıyor efendim,kanıyor yüreğim!...
Bazen aniden bir sıkıntı
oturur yüreğime.
Ve oturduğu yeri eritir
birdenbire.
Ya Rab! Dokun yüreğime.
Dermanı sende.