Duvarları penceresiz, beton zemini ıslak, daracık bu odada dudaklarının ateşini hücre kapısının mazgal demirlerinde söndüren, kimi yaşlı, kimi genç, kimi delikanlı bir dolu insandılar.
Evet, Nastenka, insan yanılır ve gerçek, hakiki bir tutkunun onun ruhunu heyecanlandırdığına inanır bilinçsizce, işe yaramaz hayellerinde canlı, ele gelir bir şeyler olduğuna inanır istemeden!
Gözlerimi kapattım ve ağaçları seyrettim, beynim yanıyordu, çok güzel ve korkunç bir histi. Bazen o hissi de özlüyorum. İnsan böyledir, beynini yaktığı günleri bile özler.