Anladım ki, ben, hiç adım atmamışım. Hep olduğum yerde kalmışım; hep uysal, sakin, ciddi, hep kontrollü, hep bir sonraki adımı düşünen, düşüne düşüne atmaktan vazgeçen biriymişim. Hiç ilerlememişim.
Ölümün yakışmadığı insanlar vardı, dünyayı daha güzel bir yer yapan, hayata renk katan insanlar... Çıkıp giderlerken ışığı da kapatanlar, bizi karanlıkta bırakanlar.
Aslında iki çift gözkapağı vardı herkesin; biri görünen, biri görünmeyen... Görünen kapaklar bizi tozdan, topraktan, güneşten korurdu; görünmeyen kapaklar ise acılardan...