Zeliha Yavuz
@zelihagul_yavuz
~Sukeynâ~
Zabıt Katibi
İzmir
30 okur puanı
Aralık 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Söylesene, nerede kayboldun sen? Gülden hangi köşe başında vazgeçtin?
Okur Takip Önerileri
İnsanın çaresizliği ne kadar büyükse, kendisini teselli edebilecek en saçma hayallere inanma ihtiyacı da o kadar büyüktür.
Ben böyleyim.
İhtimaller arasında en kötüsünü seçmek gibi maharetlerim var.
Bir insanın içine bakabilsen oturup yedi gecede anlatıp bitiremeyeceği şeyleri görürsün.
Yaşadığım her olay kolumdan çekiştirip gerçekte gitmek istediğim yerden bambaşka, hiç tanımadığım bilmediğim bir yöne götürüyor.
Yanıma oturdu ve omzu omzuma değdi. O an ölseydim dünya güven dolu, sıcacık bir yer olacaktı ve ben dünyanın en huzurlu adamı olacaktım.
insanın gözünden ruhu akarsa susar belki insanın ruhu gözünden akınca hiçliğe erişir ve artık hiçbir ağrı yara sızı acıtmaz olur.
Vefat eden annenin arkasından yazılan yazıdan;
bir şey var ki insan birden büyüyor beni görsen sen sustuktan bir gün sonra çok büyüdüm ama aklım kalbim ruhum yetişmedi bu büyümeye içim bomboş dokunsalar kırılacağım bir zayıf dal gibiyim dokunsalar paramparça olacağım.
Hikâye başladı.
O an ölseydim dünyayı güzel bir yer olarak hatırlayacaktım.
O an ölseydim dünya güzel bir yer olacaktı, ben de mutlu bir insan.
Ben de mutlu bir insan olacaktım.
Derdi olanın, cümlesini tamamlamaya nefesi yetmez.
Büyük hikâyeler bir tereddüt ânıyla başlar. Tereddüt etmeye neden olan şeyler insanın zihninden hızlıca geçer ve bunlar arasından gerçekleşme ihtimali en yüksek olanlar belirlenir. Sonra bir tercih yapılır. Ama hikâye en düşük ihtimalli hatta imkânsıza yakın olan durumun gerçekleşmesiyle başlar.
İnsanın, hayat düzenini altüst eden hikâyelere bir başlangıç ânı belirlemek gibi nafile bir çabası vardır. Bu da bir çeşit güvenlik arayışı aslında. Böylece hangi başlangıç anları, nasıl sonuçlara yol açıyor diye hesap edebilir insan. Kendince notlar alır günlüğüne. Arkadaşlarına hararetle, arada bir duraklayıp nefes alarak böylece duygusal şiddetini artırarak anlatır olayların başladığı o eşsiz, biricik ânı.
Hikâyeyi baştan anlatmak lazım. Gerçi hiçbir hikâyenin başı olmaz. Her şey iç içe geçerken, zaman içinde hayat düz bir çizgiye dönüşmüşken, bizim olayları kavramaya başladığımız bir an vardır fakat o an hikâyenin başı değildir.
Gece her şeyin üzerini örter, diye düşünür insan. Oysa gecenin örttüğünden çok hatırlattıkları vardır. Hatırlatırken sarstıkları, sarsarken suskunlaştırdıkları, suskunlaştırırken acıttıkları.