Çok eskiden alıp, saçma bularak kenara attığım bir kitap. yaklaşık 6 yıl sonra yine elime aldım ve bırakamadım, yazarın fark ettirmeden işlediği duygular, olayları soyutlaştırıp her satıra gizli bir duygu yüklemesi ve bunu oldukça gizli bir şekilde yapması. aşkı işliyor diyemem ama aşktan daha güçlü bir duyguyu işliyor diyebilirim. aşktan daha güçlü, daha hastalıklı, daha yoğun ve daha anlamsız. tüm bunları okurken bir labirenti çözüyor gibi hissettim, her satırını dikkatle okudum. hepsinden bir anlam çıktı, benzetmeler. Cennete giden Lennie, o cennete gitmeden cennette ona arsa alıp bahçesini tavşanlarla donatan George. iki kaçık adam ve aralarındaki anlamsız bağ, aitlik duygusu. yarım kalmışlık, bitmemesi gerek. devamı zihinlerde.
