Ne tarafa bakıp ağlıyorduk¿
John Steinbeck okuduğum ilk kitap sanırım. Küçükken bir ara elime aldıydım bu kitabı sonra ne olduysa okuyamadım. Sanırım farelere karşı kelimede dahi olsa mide hassasiyetim dolayısı ileydi... Neyse... Son zamanlarda memleketimde kütüphanenin de sonunda açılması hasebiyle oradan edinerek kitaplarımı okumaya başladım, evde onca kitap varken üstelik... Bu kitabı görünce hemen aldım kült eser sonuçta, çok akıcı ve güzel bir üslubu var Steinbeck'in, sonunda ağlayacağım konusunda ise başta biraz kuşkulandım. Yüreğimi acıtacak bir şeyler olacak belliydi. Ah Lennie, zavallı Lennie... Keşke her şey daha farklı olsaydı. George'u bazı noktalarda çok iyi anlıyordum. Ama sonunun böyle olacağını tahmin edemedim. Bu açıdan, hikâye içerisinde, adını hatırlayamadığım çalışanın köpeğine yapılan muamele sonrası çalışanın yaşadığı pişmanlık bu sonu getirdi diye düşünüyorum şu an. Ne olacaksa güvendiğin ve sevdiğinin elinden olmalıydı. Ah Allah'ım, George için ne kadar büyük bir yük ve zulüm bu son, ömür boyu yüreğinde taşıyacağı bir hüzün... Kalbim çok kırgın, neden bazı şeyler bu şekilde olmak zorunda... Evet hayat güllük gülistanlık değil ama keşke böyle olmasaydı. O kadın kaçabilseydi. İnsanın orada olup her şeyi düzeltesi bir geliyor anlatamam. Farklı bir deneyim olacaktır bu kitap, okunmalı...
Keyifli okumalar diliyorum, her ne okuyorsanız...
