"Çürüyorsun," dedi; "parça parça dağılıyorsun. Sen nesin, biliyor musun? Bir pislik torbası. Şimdi dön arkanı da, yeniden bir bak şu aynaya. Şu sana bakan şeyi görüyor musun? Son insan bu işte. Sen insansan, işte insanlık bu.
‘Yolculuk’ adını verdiğim hayatta başıma gelmeyen kalmadı. Ölümcül hastalıklar, kederler, tehlikeli sıçrayışlar, atlayışlar, düşüşler, kalkışlar, şahlanışlar... Her koşulda canlı kalabilmeyi öğrendim, müdanasız bir duruşla hem. Hayata rağmen yaşamak, inatla yaşamak gerektiğini öğrendim. Sonsuz kere kendini tekrarlayan, hep aynı olan zamana dirençle meydan okumak gerektiğini. Aşksız, nefretsiz, öfkesiz, cinnetsiz. Yaşamın sadece nefes almak olduğu..
Belki de sevdiğiniz insanları düşünmektesiniz; ama daha derinlere inin... Sonunda, sevdiğinizin onlar olmadığını göreceksiniz. Siz, bu sevginin içinizde yarattığı duyguları seviyorsunuz.