Kitap II. Dünya savaşı sırasında, babası Nazi Auschwitz Toplama Kampı komutanı olan 9 yaşındaki Bruno ile kamptaki yahudi esirlerinden Schmuel’in kuruduğu arkadaşlık üzerine trajik bir hikayeyi ele alıyor. Dönemin ve kurulmak istenen düzenin çirkinliği içerisinde oluşan bu arkadaşlık aslında çocuk kalbinin saflığını o kadar güzel anlatıyor ki, insanlık olarak içimizde de büyüyen kötülüğü, din, dil, ırk kavgasını, sadece güç savaşı için nasıl kötü bir yol katettiğimizi insanlık olarak hiç iyiye evrilmediğimizi gösteriyor. Nazilerin yaptığı soykırımı bu kitaptaki kurgu ile okuyup insanlığın görünmeyen çirkin yüzünü bir kere daha sorgulatıyor. Her satırını içimden bir şeyler koparak okuduğum kitapta, bu devirde dahil olmak üzere her dönemde sırf elinde gücü tutmak uğuruna ödenen bedelleri, kaybedilen tüm güzel şeyleri, yitirilen manevi değerleri satır satır okudum adeta. Geldiğimiz noktada her ülke için en önemlisi, tarihe nasıl izler bırakarak geldiği, istediği kadar gelişmiş bir ülke olsun veya ekonomik, politik, sosyal, kültürel anlamda iyi bir noktaya gelsin, tarihte nasıl iz bıraktığı ve nasıl anılacağı, bugüne kadar yürüdüğü yolda ne bedeller ödeyip neleri harcadığı bence akılda kalan. Özetle esas olan insanlığımızı kaybetmeden, iyi izler bırakarak yarınlara ümit ekerek mevcut iyiliğe daha fazla iyilik katarak yol almak.
