Ayrılmanın en zor olduğu kitaplardan biriydi benim için. Günlerdir son bölümü bekletiyorum. Biraz önce onu da okuyup bitirdim. Tabi ki çok üzgünüm.
Bir kitap değil, gerçek bir destanın içinde yaşıyorum günlerdir. Kâh yırtık çarığımla cepheler gezdim, kâh sırtımda bebeğimle kağnılar çektim. Kâh eşkiyalarla düşman yolu kestim, kâh elimde iğne iplik askerime içlik diktim. Geceler boyu paşalarla tartıştım, MUSTAFA KEMAL ile harita başında sabahladım. Uyudum, rüyamda düşman askerlerinin evimi ateşe verdiğini gördüm. Korktum, sevindim, bazen acıdan, bazen gururdan ağladım. Ne çok, ne çok şey yaşadım..
...
Hiç bir şeyi eleştiremem şu dakikada. Tarih profesörü fln değilim, şu eksik, şu yanlı yazılmış diyemem, demek de istemem zaten. Her ne yazılmışsa burada, bence tamamdır.
...
Son sözü değerli tarihçimiz, kitabın yazarı Özakman’a bırakıyorum;
“Sevgili gençler!
İstiklal Savaşı, dünyadaki en meşru, en ahlaklı, en haklı, en kutsal savaşlardan biridir. Emperyalizmi ve yamaklarını dize getiren, bir enkazdan yepyeni, çağdaş bir devlet kurmayı başaran atalarınızla gurur duyun, şehit ve gazi atalarınızın onurunu yalancılara çiğnetmeyin.
Sevgilerle. “
