Bir çok öyküden oluşan Arafat'ta Bir Çocuk kitabı bana ismiyle bir bölgede yaşayan kimsesiz bir çocuğu anlatıyor gibime gelmişti. Önce aslında öyle olmadığını, sonrasında tam olarak öykülerde bunu anlattığını düşündüm. Şöyle ki yalnız insanlar... Bir fikir uğruna, bir hayal uğruna, kendilerini bulma pahasına ya da kendilerini asla tanımamış olmalarına, kimileri okuduğu için, kimileri düşündüğü için yalnız insanlar.
Öykülerde çok fazla karakter var ve hepsi arafta. Yani yine tüm insanlar gibi. Nerde olduklarını bilememiş insanlar. Nerde durmaları gerektiğini.
Genel de gurbet teması ön plandaydı. Fakat bu gurbet ki mecburi bırakılmış. Bu anlamda hüzün verici bir kitaptı.
Zülfü Livaneli'nin kaleminden bir şeyler okumak beni hep iyi hissettirmiştir.
