Biyografi tutkunlarını tatmin edecek türde bir kitap. Kendisiyle savaşan üç büyük insan, üç 'deli'. Dünyanın en büyük uyuşturucusu müzikle yazılmış bir kitap. (Fark etmemişim ama kitabı her okumaya başladığımda arka fonda müzik dinlemişim.)
Kendi kendilerini yok eden, bir üst aklın varlığına nail olmuş, mutsuzluk anaforunu işleyen bu üç kişinin karşısına sürekli Goethe'yi çıkarmış Zweig. Tasvirde ulu çınar Goethe, üçü bir arada ise ağacın dibine düşmüş elma.
Intihar güncelerini işlemeyi benimsemiş Zweig, sanki kendi intihar nedenini sürekli haklı çıkarmak peşinde. Şahitler aramış kendine. Nietzsche Veronal'i uyumak için kullandı, Zweig ise sonsuz uyku için.
Içimde öldürecek bir şey kaldı mı diye karar veremedim henüz ama Hölderlin, Klesit ve Nietzsche'nin içlerinde kendi adlarına bir şey birakmadıklarını biliyorum artık.
"Yaşamayı bilmeyenleri seviyorum,
isterse batan olsunlar,
zira onlar aşanlardır."
Iyi okumalar.