Bu dünyadaki hiç bir toplumda kadının çocuğun adı yok, öyle bir kitap okuyorsunuz ki her sayfası utanç dolu, okurken insanın tüyleri diken diken oluyor. Tacize tecavüze uğrayan çocuklar, sadece baş roller değişiyor. Baba, abi, dayı, amca, hatta dede ama hepsi insanlığını yitirmiş varlıklar. Ben utandım çok utandım insanlığımdan ve Cahit Zarifoğlunun şu sözü geldi aklıma; Ben bu çağdan nefret ettim, etimle kemiğimle nefret ettim!!!