Öncelikle Daniel Palmer'e teşekkür ederim başımıza gelebilecek en berbat olayları kahraman'ın başına getirerek bizi bilinçlendirdiği için. Aklımıza ne kadar güveniyoruz,en son neyden son derece emin olduk, kesin ne kadar konuşabiliriz?Tabiki bu hayatta kimse hatasız değil ama hata payımızı sıfıra yaklaştırabiliriz.Ve kendimize hata payımızı azaldığında inanırız. Kahramanımız da böyle yapabilirdi aslında ama ailesinde akıl hastalığı olduğundan dolayı kendi aleyhine düşünmek yerine kendine aleyhtar oldu.Ve en son bu durumu gözlerini açtığında gördü aslında tüm kendine yıktığı durumlar onunla ilgisi yoktu.Ve bu işin peşine takılıp kim olduğunu bulmaya kalktı ve buradan sonra romanımız bize akıl üstü teknolojik buluşlardan ,yazılım tekniklerinden bahsederek bize yeni bilgiler öğretmeye başladı .Yani kitap hem kurgu hemde bilgisel açıdan iyi denebilir demek istiyorum ama bilgi kısmı biraz öznel yargı olarak kalıyor çünkü benim kendi bölümüm bilgisayar olduğu için bu yargıya vardım ama aşırı sıkıcı bilgiler ve terimler yok, sıkılacağınızı sanmayın gayet akıcı ve güzel bir eser.
