En iyisi dusunmekti. Kacmakti. Kendi icime kacmak. Fakat bir icim var miydi ? Hatta ben var miydim ? Ben dedigim sey bir yigin ihtiyac , azap ve korku idi.
Insanlarin saadet anlayislari da gariptir. Kitaplara bakarsaniz , kendilerini dinlerseniz , insanoglunun esas vakfi akildir. Onun sayesinde diger hayvanlardan ayrilir. Beylik sozuyle hayata hukmeder fakat kendi hayatlarina teker teker bakarsaniz bu yapici unsurun zerre kadar mudahalesini goremezsiniz. Butun telakkileri, hususi baglanislari hep bu aklin varligini yalanlar.
Okur Takip Önerileri
Icimde o zamana kadar duymadigim bir eziklik vardi. Bu korku degildi , aci degildi. Ancak kendine ihanet eden insanlarin duyacagi bir azapti.
Eski gunler eskide kaldigi icin mi guzel yoksa yeni gelen gunden istedigimizi alamadigimiz icin mi ?
Kahramanimiz , korkudan soguk terler dokmus ve buz kesmis bir halde uyandi ve korkudan soguk terler dokmus ve buz kesmis bir halde gercek hayatin da bu dusten pek farkli olmadigni hissetti... Gercek hayat da zorlu, istirapliydi... Biri gogusunden kalbini sokuyormuscasina aci cekiyordu.
Kac kisi bunlar , yollari ne yana ?
Neden sarkilari bu kadar acikli ?
Umaciyi mi topraga veriyorlar ?
Cadiyi mi everiyorlar yoksa ?
Icindeki butun yikintilara , butun kederlere ragmen basini yere egmek istemiyordu . Matemini ortaya vurmadan tek basina yuklenecek ve yeni bir hayata dogru yuruyecekti.
Hayatin hizli maratonunda araya kaynamayacak hicbirsey yoktur, ölümün kendisi bile.
Kanserli bir hastanin hic araba kazasinda ölmüs oldugu gorulmemistir. Basiniza gelen buyuk kotulukler sizi diger kotuluklerden korur.
Insan en cok kendi yarattigi cehennemde rahat edebilirmis , onun cenneti orasiymis. (H.ali toptas)
Hayat rahimden de baslasa , topraktan da baslasa , yolculuk karanlikta baslar ve karanlikta biter. Birgun hepimiz bu karanliktan gecmek zorunda kalacagiz ve isiga ulasacagiz .
Kendini en iyi aldatabilen herkesten daha neseli yasar
Ölüm olmadan hepimiz kayboluruz. Bizi ilerlemeye zorlayan sey olum beklentisidir.
