Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.7
A
A
@edepyaahuu
26 okur puanı
Kasım 2019 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Mücella’nın hayatında bir şey olsun istiyoruz. Bir aşk bir arkadaş bir bir eş. Kitabın sonuna kadar bekledim ve inandım aşık olacağına. Hatta 6 çocuklu talip çıkınca “Hah dedim işte oluyor” Yok olmadı kitap aşksız durgun bir şekilde bitiverdi. O kapının eşiğinden çıktığı günler o sinemaya gittiği gün insan kendi gibi seviniyor. Sade,olağan akışında bir kitap ama annemi,anneannemi daha iyi anlamama sebep olan bir kitaptır. Biz küçükken bizi “Akşam ezanından erken evde ol” demelerini anladım. İlk sayfada ne diyor “Tanımaktır,anlamanın ilk şartı” Annemi,anneannemi ve o nesli tanıyorum artık Mücella sayesinde. Teşekkür ederim Nazan Bekiroğlu.
Paranın masum bir aşka tercih edilişi... Kitabın son on sayfası resmen hüzün. Yapma güvercin,gitme güvercinim demek istedim!
Kitapta kendinden önce sevdiği kadını düşünen yoksul bir memur görüyoruz. Paltosunun düğmesi,çizmeleri,kaldığı yoksul mutfak dairesi bize çok yoksul bir hayat portesi çiziyor. Bu yoksulluğun arasında da güçlü bir aşk.
Kadın alma dedikçe alan bir adam. Kadın ihtiyacım yok dedikçe adam daha çok alıyor. Zaten aşk bu değil midir? Önceliklerimizi kendimizden “o”na çevirmek. Ben demeden “biz” demek.
Yer yer durağanlaşsa,konudan uzaklaşsa hatta aşktan uzaklaşılsa bile son sayfaları değer biraz durağanlığa.
O yalnızlığın,onsuzluğun ölümden beter oluşunun tasviri çok güzeldi. Siz gideceğinize keşke kalbimi sökselerdi diyor son sayfalarda. Ayrılık zaten bu değil midir? Kalbimizi de götürür giden. Biz sol yanımız boş yaşamaya çalışırız. Sol yanı eksik kalan biri ne zaman tam olur? Sol yanına kavuşunca. Ben aynen bu duyguları hissettim,hissettirebilen koca Dostoyevski’ye sonsuz teşekkürler!
Benim için kitap nedir dersen budur! Belki Nevşehire sık sık gittiğim için belki kitapları bu kadar sevdiğim için belki dilini çok beğendiğim için benim için kitap budur!
Mustafa Güzelgöz... Eşekli Kütüphaneci... Sıcacık bir hikaye. Sonu hüzünlü bitmiyor bence. Mustafa Güzelgözün amacına ulaştığı ve “gözünün arkada kalmadığı” bir son.
Verilen mesajlar, fedakarlık içinizi ısıtacak. Kesinlikle okumalısınız.
Okur Takip Önerileri
Türk yazarlardan diline hayran olduğum yazardır Hüseyin Rahmi Gürpınar... Kitap sizi ilk sayfalardan içine alıyor. Monoton,durağan olan bir tek sayfası bile yoktu aktı gittiii su gibi. Yer yer güldürüyor,güldürürken de düşündürüyor. Evet diyor insan bizler de yaptık böyle şeyler bizler de inanmışız hurafelere. Keyifli bir kitap. Son zamanlarda okuduklarım arasında en keyif aldığım diyebilirim. Daha önce de yazmıştım okuduğum kitapta kendimden,kendi kültürümden bir şeyler arıyorum. Bulmak istediğim her şeyi veren bir kitaptı...
Acaba kitabın adı neden Tuhaf Bir Kadın diye düşündüğüm roman. Roman diyorum ama bildiğimiz giriş-gelişme-sonuç romanlarından değil. Dört bölümden oluşan ve benim en sevdiğim kısım Kadın bölümüydü yani son 20 sayfası çok güzeldi. Onun haricinde ilk sayfalarda yarım mı bıraksam diye düşündürten bir kitap. Yazar fikirlerini bu kitap aracılığı ile gözümüze sokuyor resmen. Alt metin olarak verse daha da beğenebilirdim. Tuhaf bir romandı. Belki ilk kez Leyla Erbil okumanın verdiği şaşkınlık da olabilir. Son 20 sayfadaki iç hesaplaşmaları için okunabilir.
Mehmet Rauf gerçekten psikolojik tahlillerin babası. İş Bankası’na teşekkürlerimi sunuyorum bizlere yeni baskılarını ulaştırdığı için. Bu baskılarda okuduğum her klasiğe hayran kalıyorum. Bir erkek olarak kadının duygularını,hislerini ne güzel yansıtmış... Aşka olan bağlılığı ve aşksız geçen hayatını genç bir kız gözünden okuyoruz. Saf bir aşkı arayan sonlara doğru bulduğunu zanneden bir genç kızın hüzünlü hikayesi... Evliliğe olan bakış açısı,o dönemdeki ve hâlâ devam eden kadın erkek eşitsizliğine de çok güzel değinen bir roman.
Yok arkadaşlar ben artık kendimi sorgulamaya başladım. 300 sayfa kitabın bir iki sayfası dışında keyif almadım. Sıkılarak,bitsin diyerek okudum. Yaşar Kemal’imden, Tarık Buğra’dan aldığım keyfi bu yabancı romanlardan a-la-mı-yo-rum. Bu da sondu zaten. Bestseller falan okumam daha da. Türk romanlarını su içer gibi okurken çeviri romanlarda neden kendimi bulamıyorum diye düşündüm ve sonuç olarak şu kanıya vardım: Ben okuduğum kitapta kendimden,kendi örf adetimden,inançlarımdan bir şeyler görmek istiyorum. Bir türkü olur,bir şehir olur bir anı bulmak istiyorum. Kendimden ve kendi hayatımdan izler bulmak istiyorum. Yaşar Kemal’in üslubunu,Çukurovasını bulmak istiyorum. Orhan Kemal’in hapishanelerini bulmak istiyorum belki de. Anladım ki benim zevk anlayışıma uymuyor. 150 sayfa karakterleri tanıtmak için çok uzun bir sayfa. Temelinde dostluğu vermekse amaç o kadar felsefolojiye ne gerek var? Yazarı da araştırdım felsefi bilgisi çok iyi ama bu madem bir dostluk romanı dostluk nerede? El ele tutuşup ağlaştılar bir sayfada. Eee? Kadını öldürdün,kızı intihardan vazgeçirdin de nerede dostluk? Yok yok sevmedim,sevemedim...
Bu nasıl bir dil,bu nasıl bir üslup,nasıl bir tariz yeteneği. Her romanında hayran oluyorum Atsız’a. Dalkavuklar Gecesi ve Z Vitamini modern hiciv olarak karşımıza çıkıyor. İçerisindeki isimlerdeki şifreler ayrı bir hoşuma gitti. Gerçekten ba-yıl-dım!
Birkaç saat önce başladığım kitap şimdi bitti. Konusu çok güzel ama sanki hemen bitsin de gideyim der gibiydi. Düyşen’e olan aşkı bir kere dile getirildi, kendi ne yaşadı neler hissetti o adama evlendirilmesi için verildiğinde ne yaşadı biz bilemiyoruz. O kavakların görüntüsü,rüzgarın sesi okuyucuya geçiyor ama her şey fragman gibi sanki. Konu çok güzel ama işleniş sönük kalmış. Yine de karantina günlerinde birkaç saatliğine sizi alıp o kavaklara götürecek bir roman.
“O KİTAPLAR YAZILMIŞTI!”
Martin... Nereden başlasam,seni nasıl sevdiğimi nasıl anlatsam? En yakın dostum olarak değil seni bizzat kendim gibi gördüm. Aşkını,değişimini,değişme arzunu,çabanı,uykusuzluğunu. Evet en çok 19 saat çalışmanın az gelip 5 saat uykunun çok gelmesiydi seni böylesine benimsemem. Her ne kadar Ruth için değişmiş gibi görünsen
Sanırım Vıctor Hugo’nun adına olan büyük bir beklentiden dolayı daha iyi olabilirdi diyerek okudum. Daha çok bir idam mahkumunun psikolojisini incelemeyi beklerken kasvetli soğuk duvarları okudum. İyi ki kısa bir kitaptı uzun olsa ne olurdu bilmiyorum ruhumu karartırdı sanırım. Eğer çok mutlu,enerjik bir haldeyseniz okuyup içinizi karartmayın. Benim gibi depresif bir haldeyseniz okuyup daha çok dibe batmayın. Daha iyi olabilirdi özetle.
Diline hayran kalarak okudum... Ayfer Tunç’tan okuduğum 2.kitabım ve okumaya da devam edeceğim. Bazı cümleleri üç kere okudum tam olarak içime işlesin istedim. Ben kitaptaki olaydan çok dilde kayboldum. O kadar güzel ve ahenkliydi ki kullanılan cümleler.
Roman boyunca aynı tarihte yazılan iki günlüğü okuyoruz. Parçalar yavaş yavaş bir araya geliyor. İki yalnız insanın birbiriyle konuşurkenki ve yazarkenki ic muhasebesi aslında kitap. Roman boyunca hep sordum “Neden Derya? Neden izin vermedin abin Suzan’ı sevsin?” İki kişilik aşkı üç kişi yaşamanız neden? Abini çok sevdin,seviyorsun ve bir de kendini Suzan olarak denedin. Suzan olarak tanıttın. Suzan olmak istedin. Abin hep seni sevsin istedin.
Derya’ya kızdığım ve Suzan’a hayran olduğum bir romandı. Suzan aşkı için mücadele etti,bekledi,ağladı,sabretti. Sonunda terk edildi ama hep aşkının yüceliği ile anıldı. Sanırım ben de kendi hayatımın Suzan’ıyım. Suzan’ı okurken hep kendimi gördüm. Çok uzun bir inceleme oldu ama kendini hayatının Suzan’ı yapmış kadınlar lütfen okuyun okutturun. Erkekler lütfen Suzan’ınızı kaybetmeyin,ona sahip çıkın...
İyiliğin değer görmediğini yüzümüze yüzümüze vurmuş Mutlu Prens... Küçük Prens,Momo,Şeker Portakalı ve şimdi de favori ismim Mutlu Prens. Çok beğendim. Sadece şunu söylemek istiyorum inşallah bir Küçük Prens gibi olmaz. Herkes bilmez,her yerde her elde görmeyiz... Yalnızca anlayan insanların ellerinde,kitaplığında olsun.
Öncelikle yanınızda bol su bulundurarak okumanı tavsiye ederim zira kitabın sonlarına doğru “Bir su verin şu çocuğa” dediğimi duydum. Her iki sayfada bir yudum su içerek yeni bitirdim kitabı. Bir yaratılış efsanesi ile başlayan bu romanı hiç araştırmadan sadece bloglarda görünce aldım. Eğer köpek var zannediyorsanız baş karakter olarak siz de benim gibi şaşırabilirsiniz :) Birkaç saatte biten,masal gibi bir romandı. Okuduğum kitapların halk edebiyatından,mitolojiden,tarihten parçalar taşımasını isterim. Bol bol mitolojik öge barındırıyor
. Denizin üzerinde brikaç saat geçirmek isteyenler için çok güzel bir kitap. Ama hep şunu sordum “Baba gerçekten gitmek zorunda mıydı?” Bir evladı,evladı için dahi olsa öylece bırakmak ne kadar fedakarlığa giriyordu ben bunu düşündüm hep. 13 yaşındaki bir çocuk,ilk defa denize açılmış ve babasından güç alarak onun varlığı ile hayata tutunma ihtimali artardı. Baba hep çocuğunun öleceğini düşündü hiç yaşama ihtimalini düşünmedi. Onunla gittiği yere kadar,yolun sonuna,denizin dibine kadar giderdim çünkü ben. Bu son yazdıklarım tabii ki romana olan bakışımı değiştirmedi. Gayet güzel bir kitap...
Ben biraz önce ne okudum? Aşk masalıyla bir tarih kitabı okudum. Masal gibiydin Gökçen! Halk edebiyatı ve tarihe hayran biri olarak bütün sahneleri yaşadım diyebilirim. Tarihin geri planında kalan Osmanoğullarından İsanın oğlu Muradın “Deli Kurt”un hikayesi,aşkı,inancı. Beni en çok etkileyen şuydu “Sevgi bitince gözdeki ışığın öldürücülüğü” Saatlerce yazabilirim ve saatlerce daha okuyabilirdim. Son satırlardaki hüznün etkisi ile yazıyorum bu satırları. Pişman olmayacağınız ve etkisinden uzun süre çıkamayacağınız bir roman.
Çok ama çok beğenerek okudum. Yeni bitirdim ve sıcak sıcak yazmak istedim. Her kitabın bir zamanı olduğunu düşünüyorum 6 aydır duran kitabımı tam zamanında okumuştum. Nasıl anlatılır derseniz “kitabın altını çizerken kırmızı kalemim bitti”derim. Çok güzel bilgiler veriyor,düşündürüyor,sorgulatıyor. Açıp açıp altı çizili yerleri defalarca okudum. Tavsiye ederim ama roman olarak değil bir deneme gibi düşünün. Yazarın tasavvuf bilgisini aktardığı bir denemeydi sanki...
Osmancık ve Küçük Ağadın sonra beklenti çok yüksek ama maalesef beğenmedim. Roman boyunca Hatice’ye kızıyorsunuz. Hatice ne istediğini bilmiyor. Bir Semra oluyor bir Hatice. Bir seviyorum diyor bir nefret ediyor. Aşk desen aşkı bulamadım romanda. Tiyatroya dair çok az şey var. Vedai-Nahit arasında ne oldu? Yani kitaptan çok çok büyük beklentilere girdim sanırım. Umduğumu üzülerek söylüyorum bulamadım.
