“Martin afallamış halde bir süre yürüdü. Köşede durdu ve boş boş etrafına baktı.
“Yuh artık, olur şey değil!” diye homurdandı sonunda. “Moruk korktu benden.”
Alakasız olabilir belki ama durkheim in yabancılaşmasına benzettim
“Karakterin aşınması belki de kaçınılmaz bir sonuç. “Uzun vade yok” anlayışı uzun vadede kişinin davranışını yolundan saptırıyor, güven ve sadakat bağlarını zayıflatıyor; iradeyle davranı şı birbirinden koparıyor.”
Bu sorun hiçbir zaman çözülemeyecek sanırım. Sizce nasıl çözülür ?
Unutamadığım çocukluk anılarından biridir; yıllarca çamur deryası olup hiç el atılmayan yollar bir devlet büyüğü ziyaret edeceği zaman hemen asfaltlanırdı. Özet şu; biz insana "insan" olduğu için değil, gücü kadar değer veriyoruz.