İnanç, ruhumuza bastırılan bir damga gibidir; Ruh ne kadar yumuşak olur, ne kadar az karşı koyarsa, ona bir şeyi mühürlemek o kadar kolay olur. Hele ruh bomboş olursa, ilk inandırmanın ağırlığı altında daha da kolaylıkla eğiliverir.
"Bu ülkenin bütün ırklarını, tek ırk, tek kalp, tek insan haline getiren İslâmiyet olmuş. Biyolojik bir vahdet değil bu. Ne kanla ilgisi var, ne kafatasıyla. Vahdetlerin en büyüğü, en mukaddesi. İster siyah derili, ister sarı... İnananlar kardeştir. Aynı şeyleri sevmek, aynı şeyler için yaşamak ve ölmek. Türk’ü, Arap’ı, Arnavut’u düğüne koşar gibi gazaya koşturan bir inanç; gazaya, yani irşâda. Altı yüzyıl beraber ağlayıp, beraber gülmek. Sonra bu muhteşem rüyayı korkunç bir kâbusa kalbeden meşûm bir salgın: maddecilik. Tarihin dışına çıkan Anadolu, tarihin ve hayatın. Heyhat, bu çöküşte kıyametlerin ihtişamı da yok, şiirsiz ve şikayetsiz."
Sokrates, jüri üyelerine kendisini harekete geçiren en önemli inanç yada kanaatine 'kişiyi esas ilgilendirmesi gereken şeyin doğru olanı yapmak; bu hayatına mâl olsa bile, adalet için çalışmak' inancı olduğunu açıklıkla gösterir.
Sayfa 57 - Sokrates'in Savunması
İndirin batıl inanç ağacına son darbeyi; dalları budamakla yetinmeyin: etkileri bu kadar bulaşıcı olan bir bitkiyi tamamen kökünden söküp atın!
Düşünürken, Nietzsche'nin "inanç, doğruyu bilmeme isteğidir" sözü vazgeçilmez bir motto olarak yanıbaşımda durur ya, insan her zaman düşünmez, düşünmek istemez.
Sayfa 64 - Nietzsche
