İlk defa okuduğum kitapları dinleyen biri olduğundan bahsetmiştim size. Bu kitabı da okumam için o seçti bana. Ve yine yanılmadı sanırım, yine bildi tam olarak neye ihtiyacım olduğunu. Ruhumun hangi kitaptan hangi hikayeyi duyması gerektiğini.
O, bu gece yanımda değil, belki de hiç olmaz bir daha. Ama yine de yanımda gibi sanki, attığım her adımımda.
Kitapta bazı yerleri okumak istemedim, sanki çok özel gibi geldi o satırlar. Sanki ben bunları duymak istemiyorum dedim, bu sırları bana anlatmayın. Canımı daha fazla yakmayın dedim ve bıraktım o sırlar karakterlere kalsın.
Ne çok veda varmış hayatımızda meğer, ne çok kaçmışız. Susmuşuz, yutkunmuşuz, gözlerimiz dolmuş biz daha fark edemeden.
Karakterlerim kimdi, neredeydiler inanın hiç hatırlamıyorum. Ben sadece dinledim anlattıklarını, yorum yaptım kendime göre. Sustum bazı yerlerde, gülümsedim ne çok, ağladım belki de. Bu kitap çok özel, çok fazla özel. Ve öyle herkesin de sığınabileceği bir hatıra da değil.
Bu kitap bir yuva gibi. Sarsılmış, yıkılmış ama hep sağlam durmuş. O kahve hep yapılmış, o kitaplar okunmuş. O koltukta uyuyakalınmış. Ve içerisi hiç soğumamış, sıcaklık hiç azalmamış. Her anahtar sesinde huzur dolmaya devam etmiş bu ev. Sığınılan bir yuva olmuş tüm hikayelere.
