Bazı kitaplara geç kalınca aşırı sinirleniyorum kendime. Bu da sinir krizlerine girdiğim anlardan biri oldu. Keşke daha önce keşfedip tekrar tekrar okusaydım dediğim kitap oldu. Biraz Genç Werther, biraz Raskolnikov, biraz Golyadkin, biraz Zebercet, biraz İsmet Özel kafasında olan kahramanımız, beni derinden etkiledi. Zaten ne zaman Genç Werther’a benzettiğim bir karakter bulsam otomatik seviyorum o kitabı ve o karakteri.
Yaşamını derinden sorgulayan ama bir yandan da sorguladığı ve beğenmediği şeyleri yapmaya devam eden bir baş karakter var. Öyle güzel öyle ince nüanslarla sorguluyor ki, ‘ahh ne kadar da ben/biz’ diyorsunuz okurken. Düşünün yüzyıllar önce yazılmış ama yüzyıllar sonra okuyan birisi karakterde kendini rahatlıkla bulabiliyor. Bir zamanlar bir yerlerde hayatını sorgulayan kurgusal karakterle şu anda aynı sorgulama biçimlerinden geçiyoruz. İşte tam da bu yüzden kitabın adı ‘Zamanımızın Bir Kahramanı’ olmuş bence. Her dönemin adamı var kitapta. İyisiyle, kötüsüyle, duygusallığıyla, umursamazlığıyla, aklımıza gelebilecek tüm zıtlıklarıyla, biz insanlar varız bu kitapta. Zamanımızın bir kahramanı hem o hem biziz. Ben bu kitapta kendime dair bir tane bile cümle bulup da heybeme koyamam diyemez kimse. Çok sade bir dille ve tüm vurucu yanlarıyla kalbime derinden işleyen bir kitap oldu. Çok geç kalmışım okumaya. Bir süre sonra tekrar okuyacağım. Sonra, bir süre geçecek yine okuyacağım.
Bu arada yazar Lermontov efsane. Söylemeden geçemeyeceğim. Biraz daha tanınıp daha çok kitabı olsaydı, bugün çok sevdiğimiz dönüp dolaşıp kitaplarını okuduğumuz Dostoyevski’yi bile cebinden çıkarırdı.
Keyifli okumalar diliyorum.
Oğuz Aktürk : Bir girizgah yaparak başlayalım o halde. Lermontov 1814'te, yani şu an
