Gençlik çağına girmekte olan okuldan ve ailesinin onu anlamamasından sürekli şikayet eden Joe, konforlu ama bir o kadar can sıkıcı olan ve onu yeni maceralar yaşamasına engel olan bu hayatı bırakıp denize , o çok imrendiği denizcilerin yanına gitme hayaliyle yanıp tutuşur. Ve bir gün bıçak kemiğe dayandığında cahil cesaretini de yanına alarak başına gelecek felaketlerden habersiz denize açılır.
Bir insanın hayalini kurduğu hayat ile o hayatı elde ettiğinde karşısına çıkan gerçeklikle ne tür duygular yaşadığını , baba-oğul ilişkisini, küçük bir çocuğun içindeki hayal kırıklıklarını ve tabi ki Jack London'ın klasik deniz teması ile geçen roman bizlere gerçekte neyi değer vermemiz gerektiğini ve bu değer yargılarını oluştururken acele etmememiz ve sahip olduklarımızın kıymetini bilmemiz gerektiği mesajıyla kendini okutturuyor.
Joe'nun macera tutkusunu, özgünlüğünü âsiliğini sevsem de kitapta en sevdiğim karakter Denizci Çocuk. Yalnızlıktan resimdeki bir kızı arkadaşıymış gibi zihninde kurgulaması benimde gerçek hayatta aramın iyi olmayıp kafamın içerisinde güzel bir arkadaşlık hayalini kurduğum ve bazen bu hayallerimin ipini kaçırdığım durumlarımı hatırlattığından dolayı Denizci Çocuk ile kendimi özdeşleştirdim. Kısaca " Oh be yalnız değilmişim" dedim içimden.
Jack London yine her zamanki kalitesini korudu benim için. Aşırı derecede etkilenmesem de sevdiğim bir kitap oldu . Okumanızı öneririm.
