Gülsek mi ağlasak mı diye düşündüğümüz, yine "ince"lerle dolu bir Bulgakov eseri. Distopyalar, kurgu dışı metinler, manifestolar, bilim kurgular arasına salınan metinlerarasılığına ek, bir eleştiri, büyük bir hiciv teşkil ediyor olmasına rağmen bunu okurun gözüne sokmadan yapması metnin akıcılığını ve sarsıcılığını inanılmaz arttırıyor. Kendisi de mektuplarında politik bir yazar olmadığını, üstüne basa basa söylüyor: "Metinlerim amaçsızca gelişmiştir ve bu amaçsızlık, onları değerli kılmıştır." Gerçekten de metin, bohemlik kokuyor ve okuru, bu salaşlığının satır aralarında dönemden döneme ve metinden metne götürüyor. Karşılıklı konuşmalarda mizah unsuru ile seçilen kelimeler bir o kadar stratejik. Spoiler ve isim vermeden söylemek gerekirse Frankenstein köpeğimiz bedenen insanlaştığında ağzından ilk çıkan kelimeler (burjuva, Akşam gazetesi...), asistan doktorun raporlarındaki nükteler apayrı birer tat bırakıyor dimağda. Diyor ki Poligrafoviç: "Tasman varsa bir derdin vardır, özgür değilsindir ama güvendesindir. Ayrıca itibar görürsün." Ve diyor ki Filipoviç: "Her konuşan insan olmak zorunda mı canım?"
Mihail Bulgakov 
Köpek Kalbi
