Bu kitabı unutabileceğimi zannetmiyorum , sonu itibariyle ve bende yankılattığı hisler itibariyle nerdeyse namümkün.
Stefan Zweig'in Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu kitabını okurken en son hissel bazda bu denli etkilenmiştim. Hakkını vermek lazım bunun tesiri daha kuvvetli oldu.
Toplum içinde görünmeyen bir insanın , ruhuna açılan kısa ama etkili bir kitap. Halbuki dönüp bakmaya tenezzül etmediğimiz benliklerde ne denli zenginlikler mevcut. Şahsım adına konuşmam gerekirse göz önünde dikkat çeken bireylerden ziyade varlıkları rahatsızlık vermeyen bir yeri işgal etmekten ziyade hep misafir gibi davranan kişilerin benliğini, zihin dünyasını okumayı , anlamlandırmayı daha güzel bulmuşumdur. O yüzden Raif Efendiyi gözlemleyen benmişim gibi bir tecessüs hali belirdi satırlarda...
Bir kara sevda... Kopuk bir yaşam sürerken tamamıyla yok olmaya giden Raif Efendi'nin ahvali hassas yürekler de yer edinmez mi ? Biz seni anladık , hissettik , yaşadık.
Beni bu kitapla tanıştıran , buluşturan sevdiğime de buradan şükranlarımı sunuyorum iyi ki varsın...
