Kitaba iki ana konunun damga vurduğu, Baudelaire etkileyici üslubuyla akıp giden muazzam kitap.
Konulardan ilki dönemin Fransasında yaşanan kıtlık, açlık, hastalık ve yoksulluk ortamı ve bunun yanında monarşik düzenin baskı ve yasaklarıdır. Baudelaire bu noktada sözünü esirgememiş, kitaptaki bir çok şiirinde kötü imgesi olarak monarşik düzeni hedef almıştır. İkinci ana konu ise Edebiyat nedir? sorusuna Baudelaire'nin verdiği cevaptır. Edebiyatın, ahlak eğitimi ve etik aşılaması olarak kullanılamayacağını düşünen Baudelaire, hayatın oluş halinin yansıtılmasından başka bir şey olmadığını düşünerek şiirlerine bu yönde bir akış vardır.
Kötülük imgesini kullanırken dualist düşünmüş ve iyi-kötü noktasında hem dini ögeleri, hem maddi ögeleri kullanarak bir anlatım dili oluşturmuş. Aynı zamanda politik bir dilin de var olduğunu kabul edersek, dönemin krallığının ahlakçı edebi tutumlarına karşı gelerek politik alanda bir duruşun ismi olmuştur. Cumhuriyetçi düşüncenin önemli bir ismi haline gelmesini sağlayan bu tarihi kitap Baudelaire'nin hem öznel hem de nesnel dünyasının satır aalarını görmemizi sağlıyor. Bunun dışında kitap için kötülüğe övgü yapılıyor gibi bir atıf da yok değil. Baudelaire'nin kullandığı imge doğru okunursa kötülüğe övgü değil, iyi ve kötünün gerçekte ne olduğu üzerine bir teşhir söz konusu sadece. Bunu da belirtmiş olayım kendi adıma. İlgilisine şimdiden keyifli okumalar.
