Ah sevgili Van Gogh, bu yüzyılda ne kadar bilindiğini, resimlerine verilen değeri görebilseydin, kim bilir ne sevinirdin.
Kardeşine yazdığı mektuplar yalnızca onun yaptığı resimler hakkında değildir. Mektuplarda hayata dair ince mesajlar var, sanata olan perspektif bakış açısı var, karşılıksız bulduğu aşktan yakındığı hüzün var, maden işçilerini ve köylüleri tablolarında kutsal sayması var. Modernlikten uzak, natural benimsemeler var. Meslektaşlarına yönelik eleştirileri var. Açlık çektiği, parasızlık yaşadığı, hastalık geçirdiği dönemler var, ki bu beni etkileyen kısımlardı. Keza tablolarının satılmadığı, (ilk tablosu ölünce satılmış) portre resimler için model bulamayıp kendini ayna kullanarak birkaç kez çizdiğini söylemesi beni hüzünlendirdi. Öte yandan okuduğu kitaplardan ne de güzel bahsetmiş. (Dickens, Zola, Daudet, Tolstoy) Onu hayata bağlayan şeyin resim aşkı olduğunu görüyoruz. Resimlere kattığı duyguları, anlamları ve incelikleri bir ressam ancak böyle güzel anlatabilirdi. Kitabı yarım bırakanlar onu anlamamış, anlamak istememiş olanlar bana göre. Yine de onun değerini herkesin anlaması beklenemez. Son olarak bu nefis kitabı okuduktan sonra "Van Gogh: Sonsuzluğun Kapısında" filmini izlemenizi öneririm.
O, yüreğimizde hep yıldızlı bir gece gibi parlayacak! Güzel okumalar.
