Tüm kusur görme, ayıplama, yerme, küçük görme düşüncelerinin temelinde, çok ilkel bir savunma mekanizması yatar: Kendi bilinçdışı kaosunu dışarı yansıtıp, "sözde" rahatlama.
Evet, kusur görmemek mümkün değildir; ama kusur görmekte ısrar varsa, bu bizim kendi yetersizliğimizi, kusurumuzu, ayıbımızı, rezilliğimizi karşıdaki "ayna"ya yansıtarak görmektir.