Dostoyevski'nin "Hepimiz Gogol'un Palto'sundan çıktık." sözünü kesinlikle sonuna kadar hakeden, kısacık, buna rağmen çarpıcı, hüzünlendiren, gülümseten fakat çoğunlukla yürek burkan bir kitap...
Akakiy öyle enteresan bir karakterdi ki, ona bazen sarılmak, "Yalnız değilsin." demek istedim... Bazen de -özellikle palto adı geçmeden önce- yalnızlığıyla olan mutluluğunu bozmamak için, yazı yazarken dikkatini dağıtmayayım diye, gözümün ucuyla yürüdüm satırların arasında...
Sonunu merak etmeden okusaydım birçok yerinde ağlayabilirdim...
Mutlaka ama mutlaka okunmalı. :)