Pencereden
Güray Süngü
Yorumlar ve İncelemeler
“Acı çektiğini kendi kendisine bağırarak, sadece susuyordu.”
Pencereden, Güray Süngü'nün ilk basımı 2006 da yayınlanan ilk romanı... Yabancılaşmış( ötekileştirilmiş) bireyin kendisine göre bir dünya kurma çabasının anlatıldığı, intihar izleğinin tersten işlendiği bir psikolojik roman örneği.
İhtimam ile esirgediğini yalnızlığıyla yaşayan tuhaf genç bir adamın hikayesini, geriye dönüşlerle okuyoruz. Karakterin geçmişini, zihin koridorlarından yansıyan monologlarından öğreniyoruz.
Öyle bir karakter düşünün ki gelenekçi bir aileden gelsin ve tüm öğrenim ve iş hayatı boyunca kendisinden beklenilenleri yerine getirememenin ezikliğiyle kabuğuna çekilmiş olsun.
Mutsuzluğunu ifade etmekten çekinen, içinden geçen duyguları, aklından geçen soruları yansıtmayan kendisini “sessize almış” bu karakter üzerinden birey-toplum sorunsalına da yazarın mahir dokunuşunu görürüz.
Büyülü bir anlatım ve #bilinçakışı tekniği ile #dissosiyatifkimlikbozukluğu ‘na dair bu muhteşem psikolojik romanı Güray Süngü’nün penceresinden izleyin...
Güray Süngü
Güray Süngü favori yazarım olma yolunda hızla ilerliyor. Kitap oldukça depresif ki bu da benim sevme nedenim olabilir. Aklıma biraz -konu olarak alakasız olsa da- 
Tatar Çölü geliyor okurken.
Ayhan karakteri; hayattan, kendisinden, ailesinden soyut biri. Çocukken başlamış ama onu buna neyin ittiğini bilmiyoruz. Kendisi de bilmiyor. Kendisine sorular soruyor, cevaplar veriyor.
O kadar mahzun ki acımadan edemiyorsunuz. "Dünya hassas kalpler için cehennem"miş gerçekten. Herkese kibar ve incelikli.... Ama iç sesinde kaçak ve öfkeli.
"Ne demişti Özlem: bu kadar kibar olmak zorunda mısın? Bu kibarlık değil, bu benim... öyle hissediyorum ... zorundaymış gibi hissediyorum." (148)
Birçok altı çizili cümleyle bu kırık hikâyeye, kırık kalple veda ediyorum.
Hayata hep pencereden bakan, sokaktaki oyunlara karışmaya cesareti, isteği olmayan Ayhanlara... Tavsiye ederim.
176 syf.
·
Puan vermedi
En çok altını çizdiğim, bazı cümlelerini tekrar tekrar okuduğum, bazı cümlelerden sonra kitabı kapatıp kendimi sorguladığım, bazı cümleleri ise ben yazmışım gibi hissettiğim Düş Kesiği romanı ile Güray Süngü'yü tanımıştım.
Pencereden romanının ise daha ilk cümlesinde altını çizip üzerine düşünme ihtiyacı hissettim. Sanki ben yazmışım gibi hissettiğim çok az cümle, kaleminde kendimi bulduğum çok az yazar oldu. Üslup olarak biraz karmaşık olduğunu söylemem gerek ama bazı cümleler öyle vurucu ki...
Ayhan, hayata hepimiz gibi kendi penceresinden bakan biri ama herkesten farklı. Kendisi de farkında bunun, zaman zaman garip olduğunu düşünüyor. Mesela kimseye tam anlamıyla yakın hissetmediği için herkese "siz" diyerek hitap ediyor. Hayatı boyunca kendinden beklenenleri yapmış, kendini ifade etmekten bile çekinen, çocukken sokaktaki oyunlara bile karışmaya cesareti olmayan, iç sesiyle arkadaş olmuş dış sesini sessize almış biri Ayhan. Hayata baktığı pencereyi o mu seçmiş yoksa seçmek zorunda mı bırakılmış ona siz karar verin.
"Düş Kesiği" ile yaralanmış ruhların "Pencereden" izledikleri hayatları... Güray Süngü 
Pencereden
Kitabın ana karakteri Ayhan, ince düşünceli, çok hassas ve bir o kadar da kendi içinde yaşayan bir insan. Bu boyuta gelmesinde acılarının etkisinin çok büyük olduğunu düşünüyorum. Ne vardı ki buna rağmen olduğu gibi kabullenip devam edebilseydi yaşamaya, hayatını çok daha huzurlu geçirirdi.
Acıları, yaşanılanları, olayları, duyguları bu kitapta başka bir perspektiften baktıkça öğrendiğim, hislerimle kavradığım şeylerde oldu.
Kısacası kitapta sanki kendimden bir şeyler bulduğum, okudukça o anları yaşadığımı hissettim. Muhtemelen bu kitap bir insan olsaydı sarılırdım. Güray Bey’e çok teşekkürler… Güray Süngü
