Kitapları kırkı aşkın dilde okurla buluşan büyük yazar David Grossman’dan son sayfasına değin soluk soluğa okunan bir başyapıt: Ülkenin Sonuna. Grossman, muazzam kurgusu ve okurunu yanı başına çeken doğrudan anlatımıyla her şeyin mümkün göründüğü gençlik günlerinden yetişkinliğin burukluğuna ve aşktan sağ çıksalar da yaşama yenik düşen insan kalıntılarına dair sarsıcı bir öykü anlatıyor. Ülkenin Sonuna’nın odağında kötü bir haber alacağından emin olan bir kadın, Ora yer alıyor ve Ora, bu haber geldiğinde evde bulunmamak için uzun bir yolculuğa çıkıyor. Grossman, sökülen bir kumaş gibi ilmek ilmek açılan bu büyük romanda Ora’nın öyküsünü üzerinde yaşadığı fakat siyasetine pek de kafa yormadığı topraklara, o toprakların yadsınamaz hakikatini de kurguya karıştırıyor ve çiçek kokularının arasına kaybetme korkusunu, mavi gökyüzünün altına insan ruhunun koyu karanlıklarını yerleştiriyor. Yaşamları bir hastanenin karantina koğuşunda kesişen Ora, Avram ve İlan’ın arasındaki bağlar, sayfalar boyunca giderek karışıp düğümlenirken bölgenin geçmişi, insanlarının yaşamlarıyla birlikte çözülüyor ve yaşamın ağırlığından sıyrılmak için uzağa, daha uzağa, ülkenin sonuna yürüyen Ora, ayaklarını bastığı toprak yavaş yavaş dağılırken kelimelere sarılıyor.
Bazı kitaplar insanın yaşamına dokunur... Ülkenin Sonuna, yaşamın dokunduğu bir kitap.
(Tanıtım Bülteninden)
David Grossman’ın 
Bir At Bara Girmiş romanını Man Booker Uluslararası Ödülünü kazandığı dönemde okumuştum. İronisi bol, toplumsal eleştiri dozu yüksek, incecik ama zor okunan bir kitap olarak hatırlıyorum. Ülkenin Sonuna ise tam tersi 712 sayfa ile tuğla kategorisinde olmasına rağmen konusu ve anlatım tarzı ile ilk sayfadan kapağını kapatana