Ne güzel cahildik,
Televizyon yoktu.
Gazete de her zaman olmazdı. Öyle güzel
cahildik ki, keyfimiz bozulmazdı hiç!
Dışarıda kar... Ama kuzine içten içe öyle
yanıyor ki. Kuzinenin üzerinde demir maşa...
Maşanın üzerinde de ekmek dilimleri. Aydınlık
bir kış sabahı ve kızarmış ekmek kokusu...
Sucuk lükstü. Yumurta lezzetli. Ekmek her
zaman ekmek
Kitap okuyan bi insan kendini ve okuduğu kitapları sorgulamali bence. Sırf çok satıyo yada ne biliyim akıcı ,kurgusu iyi diye okumamali her eline geçeni. Okuduğu kitaptan birseyler öğrenmeli. O kitabın son sayfasını kapattiginda kafasında bi yığın masal değil ham bilgi olmalı ona yönelmeli gözünü açmalı! Arada bi beyin bilgiye doyunca kurgu romanları okumalıki beyin bilgiyi hazmetsin. Sırf kurgu romanı okursak dünyada gözleri kapalı kulakları sağır bir insan gibi kalırız ne gündemden haberimiz olur ne gerçeklerden..
İnsanlar masallara, uydurulmuş hikayelere bayılırlardı. Gözlerini kör edecek şeyler onları mutlu ediyordu... İnsanlığın körlüğünün sınırlarını son noktaya dek zorlayacaktım! Bu körlükten istifade ederek mutlak bir kudrete sahip olacak, müthiş bir ayrıcalık elde edecektim! Bunu da muhteşem bir masal uydurarak sağlayacaktım. Hakikati öyle bir tahrip edecektim ki torunlarımın torunları dahi bundan bahsedeceklerdi. İnsanlar üzerinde devasa bir deney gerçekleştirecektim!
Sayfa 172Kitabı okudu
Ben toprağa 36 numara ayaklarıyla basan bir kadınım.
tuhaf bir masal.
yerde ne var, yer boncuk, gökte ne var gök boncuk, işte ortasında ben varım.
hayatım uzun süren bir şaşkınlıktan ibaret olacak sanırım.
Didem Mamak
İlya İlyiç büyüyüp de bal ve süt akan ırmakların, iyi yürekli perilerin var olmadığını öğrendikten sonra dadısının masallarını gülümseyerek dinler, fakat candan olmayan bu gülümseme gizli bir iç çekişle karışırdı. Peri masalları onun kafasında gerçekle öyle karışmıştı ki, bazen farkına varmadan niçin masalın hayat, hayatın da masal olmadığına üzülürdü.
Sen saçlarını tararsın. Ben seni, puslu aynanın içinde bir resim, ağır ağır uçuşan perdenin üzerinde bir gölge olarak fark ederim. Masal keser dört bir yan. Seni yeşiller içinde bir cennet çiçeği velvelesinde ilk kez gördüğümde, sen o musun, diye sormam bile. Bilirim ki rengini gizlesen kokunu saklayamazsın, perdeni çeksen ışığını boğamazsın...
Nazan Bekiroğlu - 'Baran'; Fıtratın Dili
Ne güzel insanlar vardı eskiden.
Çocukluğumuzu kaplamışlardı.
Bize masal anlatırlardı
Cinlerden, perilerden.
Büyük anneler, büyük babalar vardı.
O zaman hepsi uzaktı ölümden.
Hem sevdirir hem korkuturlardı.
Acı hikâyeleri bile tatlı başlardı.
Demek bunun için gittiler hikâyelerden.
Ne güzel insanlar vardı eskiden.
___ Özdemir Asaf
Masal ağacının dallarındaki asılı kalan çocuk gülüşlerimi bana geri verecek kahraman hallerini sevdim ben onun, o haline taptım.
Sayfa 262Kitabı okudu
''Artık ruhumuzu uyutacak bir masal kalmadı. Ama belki sabah olur..."