"Bana mutlu insanı anlat deseler, hiç duraklamadan şöyle derdim: Gençlik çağını pişmanlık duymadan hatırlayan insan mutludur."
Yüzü.. aşk hüzünleri ile, geçtiği bataklığın utançları ile buruklaşan bu gülümseyişin bezediği yüzü, en büyülü rüyaları aydınlatan o isimsiz ışık düşmüş kadar güzeldi.
Sayfa 335
Osman Gazi Hân'ın bıraktığı varlığın sayımı yapıldı:
Osman Gazi Hân'ın, Denizli bezinden sarıklık bezi, Alaşehir dokumasından sancakları, kını ve kabzası sade bir kılıcı, bir tirkeşi, bir mızrağı, bir sırtlak telekesi, bir çift sokman çizmesi, bir tuzluğu, bir kaşıklığı, Sultanönü'nde ve Yenişehir'de sekiz yüğrük atı, iki de koyun sürüsü vardı.. konukları için beslediği!
Altını, gümüşü, akçası hiç yoktu!
Sayfa 376Kitabı okudu
Bu demekti ki, insan ve insanlar yoktur, ümitler, arzular, can çekmeleri, özlemeler, hülyalar yok demeye mecbur olduğunuz kadar abestir, gerçek dışıdır ve sadece taarruz veya ric'at veya oylama veya sarma veya sarılmama planları, emirleri vardır.
Uzun, akıl almayacak kadar uzun dakikaların ördüğü, o yıllar boyunca süren, her biri bir başkasına aitmiş sanılan yıllar boyunca süren zaman, yani harp, insanlardan ayrılamaz dedikleri taraflarından çoğunu silip süpürüp götürmüştü. Konuşmak yok, düşünmek, hatta düşünmek bile değil de, hatırlamak, ümit etmek, hayal kurmak, ümitsizliklerle ürpermek, can korkusundan donup kalmak vardı.
Bir millet ki, aydını halkından kopmuş; halkını, inkâr ettiği, kötülediği, horladığı, ama yerine hiçbir teklif getirmediği töreleri, görenekleri, gelenekleri ve değer yargılarıyla başbaşa bırakıp gitmişti.
Sayfa 155 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Aşkta en büyük kuvvet karşınızdakinin zaafları, yani aşk gereksinmeleridir; onları zaafları ile başbaşa bırakınız, kazanınız.
Sayfa 152 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Kendi fikirlerimize bile daha iyice ısınamamışız ki, karşıdan gelenleri yadırgamadan yapabilelim.
Sayfa 119 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
Ortada fikir yok, fikir hürriyeti diye tepinenler sürüyle.
Sayfa 113 - İletişim yayınlarıKitabı okudu
...onun konuşmasını bekliyordu; bekleyebileceği her şeyi beklercesine.
Hareket şart değildi, şart olan karardı; çünkü artık bir cümle, bir soru, bir cevap, hatta bir susuş veya sadece bakış bile mavzere davranmaktan, tetiğe parmak atmaktan farksızdı.
Sayfa 164