Sanki Fuzûlî gençlik aşkına, hocasının ay parçası kızına, hani şu "Gözüm cânım efendim sevdiğim devletlû sultanım" dediği dilbere yeni rastlamış bir âşık gibiydi. Bu adamın aşk hakkında bildiği her şey bir yağmur berraklığıyla dökülmekteydi kaleminden. Derinlikli, çağrışımlı dizeler, aşkın bin bir hâli, sevginin felsefî çözümü. Bir sarmaşık diyordu o aşk için. "Aşk" sözcüğü zaten sözlükte "sarmaşık" demekmiş. Bir sarmaşık çınarları, servileri nasıl sarıp sarmalarsa, aşk da öyle sarıp sarmalarmış çınar gibi yiğitleri, servi boylu dilberleri. Ve her sarmaşık, sardığı ağacı kuruturmuş sonunda. Dıştan yemyeşil ve güzel gösterirmiş ama içten içe kurutur, çürütür, çökertirmiş.
Emânî:
Zehr-i kahrın sor lebin sorma dilâ ağyardan
Nükte-i meşhurdur olur mezâk-ı mâr telh
(O sevgilinin tatlı dudağını değil, âşıklarına ettiği acı işkencelerin haberini sor râkibden ey gönül; meşhûr sözdür, yılan damağı acıdan hoşlanır.)