Bu gece, duygularımın çırpındığı bir anı yaşıyorum; karanlık odamda, yıkılan duvarların sessiz çığlıklarıyla tek başıma kaldım. Git gide kötüye gittiğimin farkındayım; uykusuz geceler artıyor, yemekten bile zevk alamıyorum. Kafamdaki sesler, bir zamanlar sadece fısıltılar olanlar, şimdi yankılanan çığlıklara dönüşüyor.
Hayatın içindeymiş gibi görünüyorum, ama aslında sadece izliyorum. Duvarlarımın yavaş yavaş yıkıldığını hissediyorum, ama onları yeniden inşa etmek için enerjim kalmamış gibi hissediyorum. Öylece, umutsuzluğun karanlığında kaybolmuş gibiyim.
Git gide kötüye gittiğimin farkındayım. Öylece hayatı uzaktan izliyorum. Ama hissediyorum az kaldı...