kendi fotoğrafında kararsız bir poz gibi
ben böyle ortalık yerde başıboş
aylaklığın vadilerinde dizeler sektirip
dünyayı kapışan ermeyen aklımla
ruhuma karışmakta geciken
fatihaların peşine düşüyorum
Ancak senin bahşettiğin kadarını, senin dilediğine anlatırım. İçimdeki ümitli kelimeleri çoğalt Allah’ım. Yeni bir dünya ver bana katından, yeni umutlar, yeni rüyalar, kelimelerden bir diyar…
Çünkü evine yabancı olan insan her yere yabancıdır. Ve eve yabancı olmak insanın kaçamayacağı, örtemeyeceği bir yalnızlık çeşididir. Nereye gidersek gidelim izini yanımızda taşıyacağımız…