Atatürk devrinde ve ondan sonra en fazla belki 20 sene süren dönemde, (Atatürk dönemini biz görmedik ama o havanın son döneminde yetiştik ve o zamanki Türkiye ile, o zamanki hissiyatımız ile bugünkü arasında dağlar kadar fark var.) herkeste bir büyük umut vardı, herkeste bir büyük şevk vardı; şöyle olacağız, böyle yapacağız, dünyadaki yerimiz şöyle olacak diye. Avrupa'dan öyle ufak tefek birileri gelsin de bize nasihat etsin de illâ Avrupa'ya girelim de IMF bizi yönetsin de böyle saçmalıklar yoktu. Niye bunlara saçmalık diyoruz?
Bakın şimdi bir memlekette 30 sene, 40 sene birileri çıkıp çıkıp illâ Avrupalı olacağız, illâ da olacağız der de niye olacağız, bunu kimse anlatmazsa bu işte bir garabet var demektir. Niye olacağız anlat faydasını, millete anlat. Şu faydası var, şu zararı var ama işte faydası ağır basıyor, şöyle olacak, böyle olacak. Birileri çıksın anlatsın, kim anlattı şimdiye kadar? Hiç. İllâ da gireceğiz. Niye? Bir yerden emir mi aldınız kardeşim, ne bunu böyle papağan gibi ötüp duruyorsunuz; söyleyin, anlatın bakalım, niye giriyormuşuz, var mı anlatan? Hâlâ yok. Vay efendim, holiganlar bize şöyle yaptı, böyle oldu.. Sen holiganları yeni mi öğrendin?