“Biliyorsun ki gecenin maskesi örtmüş yüzümü
Yoksa bu gece söylediğimi duyduğun şey
Yanaklarımı bir genç kızınki gibi pembeleştirirdi…”
Sayfa 139
Sözcükler! Sadece sözcükler! Ne kadar da korkunçlardı! İnsanların bunlardan kaçması mümkün değildi. Ama bir yandan da ne kadar zarif bir sihre sahiplerdi. Şekilsiz şeylere esnek bir şekil veriyor ve keman ya da ut sesi kadar tatlı, kendilerine has bir müziğe sahip gibiydiler. Sadece sözcüklerdi bunlar! Ama bunlar kadar gerçek olan bir şey var mıydı dünyada?
Sayfa 36