Sabitlenmiş gönderi
Kayboluyorum sanki.
Üstümde duvarların karanlık gölgeleri var. Ağırlıkları öyle acımasız ki her dakika ağırlaşan her saat başı gittikçe beni dibe çeken bir yanı var. İçime işleyen soğukluğu hissediyorum. Çıplak tenimi titreten o yabani soğuklukla ürperiyorum.
Kayboluyorum sanki.
İçeri zorla girmeye çalışan güneş ışığına izin vermiyor bedenim. Kapanıyor perdeler peşi sıra. Ağlamaya yüz tutmuş camlar arasında iki çift göz parıldıyor bana. Umutla dolarken içim anında bir parıltı ve uzaklardan gelen güçlü ses…
Duyuyorum kanatların hızla birbirine çarpmasını. Duyuyorum giden umutlarımın ayak sesini.
Kayboluyorum sanki.
Uzanıyorum hayallerimin yanına. Hissediyorum varlıklarını. Düşüncelerimde uçuşan bir hayli meşguliyet dudaklarımın arasından dökülmeye başlıyor. Yanımda var olan ağırlık hissi iyice büyümeye başlıyor. Kendimi korkusuz hissediyorum. Üstümdeki ağırlık kalkmaya başlıyor usulca.
Güçlü bir ses…
Yanımdan büyük bir yük iniyor. Hafifliyorum aniden. Üşüyorum. Korkuyorum tek başıma.
Gitti.
Engel olamadım.
Kayboldum.
Okur Takip Önerileri
Çok şey beklemedim bu hayattan. Biraz sevmeyi biraz sevilmeyi diledim. Hayatı bu denli basit yaşayabileceğimi düşündüm. Gel gör ki ne kendim biraz sevebildim ne de biraz sevilebildim sevdiklerim tarafından. Ağlamak kolay geldi çoğu zaman. Kolayca ağlamayı seçtim. Ağladım, ağladım bir yere varabileceğimi düşündüm. Ta ki göz pınarlarım kuruduğunda duraksadım. Geldiğim noktaya ancak o zaman bakabildim. O noktada yaşadığım hayal kırıklığına tekrar ağlamak istedim. Yapamadım. Hep isyan ettim. Sonu olmayan isyanlar hep benimle yaşamaya devam etti. Her gün yeni bi tanesi filizlendi içimde. Yürümeye devam etmeye çalışırken zorlandım. Sırtımda kocaman bir dağ olduğunu hiç fark etmemiştim. İlerleyemiyordum artık. Gücüm kalmamış, ruhen zayıflamış, fiziken tükenmiştim.
Bugün yeniden doğmak da varmış. Yeniden adımlarımı bir sağa bir sola yalpalayarak savurmak varmış. Her adım atışımda alkış nidaları duymak, gözlerdeki sevinç parıltısını görmek de varmış. Görüyorum yeniden tüm gerçekleri, duyuyorum yeniden saatlerin tik tak vuruşlarını, hissediyorum tüm hissizliği.
Özlüyorum onu. Ama hiç tanımadığım birini. İnsan özleyebilir mi hiç tanımadığı birini?
Özlüyorum delicesine ben.
Sadece yaşıyormuş gibi yaptığım için iki ayağımın üstünde duruyorum.
Gecenin sonunu yazmak için orayı bilmek gerekir. Ölümü yazmak için ölmek gerekir!
… yüzlerde hiç unutulmayacak bir ifade bıraktı. Gözlerine her baktığımda hatırlayacağım bir tokat bıraktı kalbimde. Acısı vücudumda değil benliğimde kalacak bir karanlık bıraktı bende. Gözlerine bakabilir miyim şimdi unutup tüm bunları? Yeniden neşeyle yaklaşabilir miyim sana? Öyle nefret doluydu ki bakışların yeniden sevgiyle bakabilir misin bana?
Hayatımızdaki tek gerçi nefsi müdafaa intihardı. Bedenimize ve hayatımıza saldıran aklımızdaki düşünceleri yok etmekti. Hayatımızı bizim dışımızda kimse mahvetmemişti. Ve biz o intikamın peşindeydik. Beynimizi öldürmenin peşinde…
…en büyük hatam insanlardan cümlelerimi bitirmelerini beklemekti. Hayatımın belli bir dönemine kadar hep böyle yaptım zaten. Gözlerinin içine baktım beni bilsinler diye.
Uygar dünyanın sigorta poliçelerinde bile insanın değeri bir yere kadardır.
Ben Kayra, yaşayan en karmaşık ruhum
Ruhumdaki düğümler fazlasıyla sıkı. Kimsenin onları çözecek kadar ince tırnakları yok. Bense çoktan vazgeçtim tırnaklarımı uzatmaktan. Kendimi bilmeyi bıraktım…Yanıtı olmayan bir soru olarak geldim dünyaya. Ve sorusu olmayan bir yanıt gibi de gidiyorum.