Halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? Bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması... İçimizdeki şeytan pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu... İçimizde şeytan yok... İçimizde aciz var... Tembellik var... İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var... Hiçbir şey üzerinde düşünmeye, hatta bir parçacık durmaya alışmayan gevşek beyinlerimizle kullanmaya lüzum görmeyerek nihayet zamanla kaybettiğimiz biçare irademizle hayatta düzensiz bir sandal gibi dört tarafa savruluyor ve devrildiğimiz zaman kabahati meçhul kuvvetlerde, insan iradesinin üstündeki tesirlerde arıyoruz..
Kendi düşünceleri içinde kaybolan, bir gün hevesli bir gün soluk, hayır demeyi bilmeyen, kendi kafasındaki kuruntularla, kendinden beklediği pislikleri başkasından hayliyle bekleyen bir insan Ömer. Hayatında ettiği bütün kabahatleri içindeki şeytana atan ancak içten içe kötülüğün içindeki şeytandan gelmediğini en başından beri bilen ve kendini kandıran
birisi.
Daha hazin bir ayrılık anı okumamışım gibi geliyor; Omer'in o an gömüldüğü ya da onun içine gömülen hüznün, hani yazarın başı biraz öne eğilmiş ağır adımlarla.. diye tasvir ettiği o anın sadece bir kaç cümleyle okuyana nasıl bu kadar sahici geçebildiğine şaşkınlığım bir cevap bulamıyor.O iki gencin ayrı yolların uzantısında yürüyüp gidişlerini okurken hissettiğim tek şey çaresizlik...Hayat işte kimisinin sevgisi meyhaneye kadar, kimisinin bir ölüme.
Islahat
