“Her ne yaparsam yapayım, her şeyden evvel ilk nefsimle başlamalıyım.”

Benim dünyam susmuştu artık. Kendimi denizlere de dağlara da uzak büyük bir çöle benzetiyordum. Üzerimden kuş bile geçmiyordu. Yağmurlar yağmıyordu ve artık rüzgar bile yoktu. Yakıcılığı her gün biraz daha artan güneş vardı. Ve ben yandıkça yanıyordum. Ah bile diyemiyordum.

“Öte yandan insan, iki kişiden biri kaybedecekse kaybeden olmadı seçtiğinde insandır. İnsan, kendisi için istediğini kardeşi için istediğinde insandır. İnsan, komşusu elinden ve dilinden emin olduğunda insandır. İnsan, zamanın ve mekanın emanet olduğunun künhüne vardığında insandır. İnsan, dünün bittiğinin, yarının temenni olduğunun bilincine ulaştığında insandır. İnsan, çiçeğin de böceğin de hakkını gözettiğinde insandır.”

Gurbet gibi bir şey, artık adını koyamadığımız eski bir yara.

"Ne olur namazlarınızı hakkı ile eda edin, oruçlarınızı tutun, zekatlarınızı verin, hac ve umre yapın, birbirinize hakkı tavsiye edin, idarecilerinize hayırlı nasihatlerde bulunun, onlara dalkavukluk yaparak onları aldatmayın. Dünya işlerinizin üzerine gereğinden fazla düşmeyin..."