Ian yavaşça gözlerini açtı ve içini sızlatacak kadar büyük bir sevgiyle Selena’ya baktı. “Ah, tanrıçam,” dedi boğuk bir sesle. “Sonunda müziği duyuyorum.”
Dantelli kumaşın ağaçların arasında yürürken kirlenip ıslanmasını, pis ve üşümüş ayaklarla eve dönmeyi umursamıyordu. Önemli olan duygulardı, binlerce beklenmedik küçük duygu…