Sevgi insan kalbini nasıl acıyla canlandırırsa, aptallık da bilginin yollarını öyle öğretir insana. Acı ile aptallık, büyük bir sevince ve eksiksiz bir bilgiye birlikte götürür bizi, çünkü ebedi bilgelik güneşin altındaki hiçbir şeyi boşuna yaratmadı.
Bırakın beni şimdi, ey annemin çocukları! Yalnız bırakın; huzurun ıssız vadilerde yürüdüğü gibi yürüyerek gidin sessizce.
...
Gidin buradan, sizin aradığınız kişi şimdi uzaktadır, çok uzaktadır bu dünyadan.
Sen kederli dostum, senin döktüğün gözyaşları, unutmaya ya da aldırmamaya çalışan birinin gülüşünden daha hoştur. O gözyaşları kalbi temizler nefretin kirinden, onları dökene kırık kalplerle birlikte ağlamayı öğretir.
Ey sen, beni ayıplayan, savurma bana vaazlarını, yalnız bırak beni, çünkü deneyimler keskin görüşlü yaptı beni, gözyaşları parlattı görüşümü, hüzün de kalplerin dilini öğretti bana.