Bazı insanların yaşamları, öykü gibi akıp gidiyor; benimkinde ise bir sürü duraklamalar ve başlangıçlar var. İşte travmanın yaptığı şey bu. Akışı bölüyor... Sadece olup bitiyor ve ardından yaşam devam ediyor, Kimse sizi buna hazırlamıyor.
Bence evrenin kocaman kulakları var. Ağzımızdan çıkan, aklımızdan geçen her şeyi duyuyor. Ne zaman bir şeylere meydan okusam, tak diye karşıma o durum çıkıyor. Sonra çöz çözebilirsen.
Hayatta yoklukta bile varlığı bulan, yüzündeki gülümsemesi dertlerine galip gelen insanlar kadar kimseye imrenmedim. Sanki büyülü bir güç var ellerinde hiç kimsede olmayan.