güneş değil, inandım
serçeler başlatıyor sabahı
Sevgilim
hangi acıyla yaprak dökersek dökelim
insan kendini seveceği bir dünya buluyor
Okur Takip Önerileri
Ey çocukluğun sonsuz baş dönmesi
Bir turna türküsüyle yazdım bu şiiri
Kimse kendinden bir yere gitmiyor
Yaşıyoruz sessizce yaramızı severek.
Ey gönül haresi keder, insan kendinden ne kadar uzağa gider...
Sevgilim
Yoksulluktur biraz da
Yüzünde gamzelenip duran sözlerim
İnsan sözlerden yapılırmış
Payıma düşen rüyayı
Gördüm bitirdim.
Ey gecikmiş aşk, sen de bir yalnızlıksın bu yılkılık yalnızlıkta...
Yağmur değil ben çekiliyordum
Yeraltı sularının rahmine
Düşün! Tanrının toprakları sonsuz genişlikteyken, seni alçaltan bir ülkede yaşamanın ne kadar anlamsız, ne kadar şaşırtıcı olduğunu!
Binbir gece masalları
Ah o ‘fakat’ ve ‘ama’ların içine saklanan binde bir olasılıkların baştan çıkarıcı albenisi! Ah o aklımızı çelen küçük olasılıkların peşinde sürüklenirken esir olduğumuz duygu karmaşası! Ah bazen sonunda pişmanlıktan kıvranarak andığımız ‘ya öyleyse?’ yolculuklarımızın yüksek bedelleri!
Zaten ben artık hiçbir şeye inanmıyorum.
Çünkü farkındayım. Çünkü yalanı, ikiyüzlülüğü ve ölümü gördüm. Gördüm bir kere.
Her gittiğimiz yere, her gördüğümüz şeye kendi adlarımızı takmak, oralara uygarlık götürdüğümüzü sanmak bize has bir hastalık mı, yoksa bütün milletler mi böyle?
Çünkü insanın yüreği kabuk bağlamaya, derisi kalınlaşmaya başlayınca artık insan olmaktan vazgeçmiş sayılır