Neden? Çünkü (halen kabullenmek istemesenizde) birden, yeni arkadaşınız gelince artık, birbirinden farklı iki kişilik olduğunuzu fark ettiniz ve buna tahammülünüz olmadığı için birisini göndermeniz gerektiğini düşündünüz. Eski arkadaşınızı mı gönderdiğinizi düşünüyorsunuz, hayır! Kendi kendinizden kurtulmak istediğiniz, eski arkadaşınız için uygun olmadığını düşündüğünüz yeni arkadaşınız, yani kafanızdan göndermek istediğiniz kişilik, aslında sizsiniz.
Onunla yalnız kalmaya ihtiyacım var ki onu yeni baştan tanıyayım, o bedenime hapsolmuş kişiyle birazcık konuşayım. Beni altüst etsin ve o kişinin geçmişine dair tiksinti ve kaygı duyayım. Başkalarının gözünde, olduğumu sandığım kişi değil idiysem, ya ben kimdim?
Bir kitap okudu
167 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Lucretius da, "isteklerimizi belirleyenin kendi duyularımız değil, sağdan soldan duyduklarımız" olmasından üzüntü duyduğunu dile getirmiştir.
Gerçek dostlar bizi toplumsal yaşamın sahte ölçütlerine göre değerlendirmezler; onların asıl ilgilendiği şey bizim kendi benliğimizdir.
Kimsesiz kalsın istiyordu. "Benim ona tutunabilmem için onun benden başka bir dayanağı olmamalı."
Nasıl kolayca söyleyiveriyor bunu. Sevmek! Kelimelere herkes kendine göre bir anlam, bir değer veriyor galiba. Bu değer aynı olmadıkça iki kişi iki ayrı dil konuşuyorlarmış gibi olmuyor mu?
"Böyle zamanlarda keşke annemi dinleseydim diyorum."
"Neden, ne derdi sana?"
"Bilmem hiç dinlemedim ki."
“Ne aradığımı bilmiyorum.”
“Neden?”
“Çünkü…çünkü...ne aradığımı bilirsem onu arayamam.”
Hayır, şimdi hissettiğim şey utanç ya da suç değildi, yaşamımda daha ender görülen ve her ikisinden da daha kuvvetli bir şeydi-, pişmanlık. Daha karmaşık, daha buruk ve daha ilkel bir duygu. Bu duygunun ana özelliği, hakkında hiçbir şey yapılamamasıdır
