Son gününü görmeden hiç kimseye mutluluğa ermiş demeyin!..
Sayfa 56
Neşe bulaşıcıdır falan diyorlar. Yalan. Neşe kolonya gibi bir şey. Dökünüyorsun o an ferahlıyorsun. Sonra uçup gidiyor burnundan, elinden üzerinden.
Kasvet öyle değil ama, zamk gibi, bulaşıyor ve dokunan herkese yapışıyor.
Yarasız, dertsiz, sırsız insan yok da, işte kimisi üstünü iyi örtüyor.
Okur Takip Önerileri
Kendimi kovamıyorum. Kendimin içinden çıkıp gidemiyorum.
Bedenim ruhumun betonu gibi, çık içinden çıkabilirsen.
Heyecan duymayan bir kalp ölmüş değil midir?
Her şey ama her şey ele geçtiğinde değil, kovalanırken tatlı gelir insana.
Nasıl adalet istersin, kendin bu kadar merhametsizken?
"Aşk, aklın hesaplarına takılmaz." diyerek devam etmişti babası. "Pervâsızdır, geniş ufukludur, sınırsızdır... Aşığın da öyle olması icap eder... Aşık adam yılmaz, canını sakınmaz, üzülme, utanma nedir bilmez. Değirmen taşının altına girmiş gibi ezilip unufak olur da 'bunaldım' demez. Aşık, aklını çöpe atıp 'Aşk bana yeter' diyen adamdır. Tahammül kelimesi yoktur onun lûgatinde; tepeden tırnağa rızadır, kabuldür... Aşık budur kızım... Sen de bu musun? Başına bir sürü dert, illet gelecek bu saatten sonra ve sen tahammül etmeyecek, 'ne olacaksa o olur' deyip her geleni aşkın meyvesi gibi derecek, toplayacak, kucaklayacaksın... Son defa soruyorum; aşık mısın kızım?"
...Imân da aşk gibi bir şeydi çünkü. Akılla fikirle erişilecek, ilimle irfanla kavuşulacak bir şey değildi. Nasıl ki aşık olduğun zaman 'Saçı uzun da ondan.' demez, sebeplerden el çeker, kendini salardın gitsin, imân ettiğin zaman da 'Şu şu şu sebeplerle." demez, salıverirdin kendini işte... Imân gönül işiydi; zihin, beyin işi değil. Tıpkı aşk gibi. Ve insan, aşık olması gerektiğini akıl ettiği için aşık olmazdı. Aşık olabildiği için aşık olurdu. Aşık olmayı becerebilecek bir ruha, aşkın külfetlerini nimet bilecek bir yüreğe sahip olduğu için aşık olurdu... Diyelim cennet bu olsun... Aşık olamayan insan da buna ihtiyaç duymadığı, aşık olmayı aklıyla reddettiği için değil, olamadığı için, aşık olmayı
beceremediği için olmazdı. İşte bu da cehennemdi. Aşk ateşinde yananların gözünde aşk cennet, ötesi ise cehennemdi... Asıl
yanmak buydu...
Ölünceye kadar kör ve sağır sayılırdık. Rüya gördüğünü bilmeyen, bu nedenle gördüğü her şeyi gerçek sanıp gücünün yettigi herkesi o gerçeklikle yaşamaya zorlayan bir insanın derin uyku hâli gibiydi yaşamak.
Delirmek, gerçekliğe verilebilecek en uygun tepkidir.
Her şey unutulabilir, hele ki hiç var olmamış biri.
Sayfa 208
Bir mezarlıkta niye bu kadar güzellik vardı? Gerçeklik bunca farklıyken, bu huzur görüntüsü, bu vızıldama, dallardaki kuşların şakıması niyeydi? Gerçek olan ölüm ve evde onu bekleyen kederdi.
Sayfa 39