Bir Istanbul sakini olarak ne zaman elime bir Orhan Pamuk eseri alsam çok heyecanlanır sayfaları çevirirken şehrin sokaklarında romandaki kahramanlarla aynı havayı soluyup, aynı sokaklarda yürüdüğümüzü, aynı denize baktığımızı, aynı bankta oturduğumuzu düşünür derin bir mutluluk hissine kapılırım. Masumiyet Müzesi romanı, aşkı yüceltmek veyahutta onu abartmak yerine onu adeta bir eşya gibi elle tutulur, dokunulur, görülür bir şey olarak önümüze koyuyor. Okurken Kemal’e çok kızdım önce, sonra kitabın sonunda onu yeniden affettim. Kabul edelim ki çoğumuz Kemal’in içinde bulunduğu ruhsal durumu bir saplantı bir hastalık olarak görecek, hatta alay edecek ve belki en iyi ihtimalle acıyacaktır. Kemal bunun normal olduğunu aşkın zaten böyle bir şey olduğunu tüm içtenliğiyle anlatmakta bizleri buna inandırmaya çalışmaktadır. Ne kadar çok şey anlatırsam anlatayım hangi cümleleri kurarsam kurayım size burada ne Kemal’i ne de Füsun’u bir kaç cümleyle anlatamam. Bunun eksikliğini gideremeyeceğimi bildiğimden size ancak bu romanı şiddetle tavsiye edebilirim.
